Μάρτιν Μπρόφμαν
1940 - 2014

" Κάνε αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις, μην κάνεις κάτι που δεν το θέλεις πραγματικά και εμπιστεύσου το ταξίδι σου."

 

Είχα καρκίνο τελικού σταδίου το 1975 και μου είπαν ότι είχα μόνον έναν με δυο μήνες ζωής. Ο όγκος βρίσκονταν στο νωτιαίο μυελό μου – στον αυχένα – και καθώς μεγάλωνε πίεζε το νωτιαίο μυελό στο εσωτερικό της σπονδυλικής στήλης. Το δεξί μου χέρι είχε παραλύσει και τα πόδια μου ήταν σπαστικά. Η εγχείρηση για την αφαίρεση του όγκου αποδείχθηκε ανεπιτυχής και μου είπαν ότι για διάφορους λόγους η χημειοθεραπεία και η ακτινοθεραπεία δεν θα λειτουργούσαν. Οι γιατροί με προειδοποίησαν ότι το τέλος θα μπορούσε να έρθει εντελώς ξαφνικά, οποιαδήποτε στιγμή, αν έβηχα ή φτερνιζόμουν.

Ήμουν αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα στην οποία κάθε μέρα ήταν πιθανώς η τελευταία μου μέρα, κάθε ώρα η τελευταία μου ώρα. Το μόνο πράγμα που ήξερα σίγουρα ήταν – πώς για όσο διάστημα μου απέμενε εγώ ήθελα να είμαι ευτυχισμένος, να είμαι απλώς ο εαυτός μου.

Για τον λόγο αυτόν οι διόλου ελκυστικές άκαμπτες δίαιτες δεν είχαν κανένα νόημα για μένα, παρά τους ισχυρισμούς ότι ίσως βοηθούσαν. Το κάθε γεύμα ήταν ίσως το τελευταίο μου γεύμα και ήθελα να φάω αυτό που μου άρεσε πραγματικά. Έπρεπε να είμαι ειλικρινής στον εαυτό μου, να είμαι αληθινός σε όλα όσα έκανα.

Οι αξίες μου άλλαξαν. Ζούσα στην παρούσα στιγμή και ό,τι έκανα ήταν για χάρη της, επειδή ήθελα πραγματικά να το κάνω. Κάποια πράγματα που πριν φαίνονταν σημαντικά δεν ήταν πια. Το μόνο σημαντικό πράγμα ήταν η ευτυχία και για μένα αυτό σήμαινε να κάνω οτιδήποτε ένιωθα χαρούμενος να κάνω και να μην κάνω τίποτε που με έκανε δυστυχισμένο. Δύο μήνες αργότερα ήμουν ακόμη ζωντανός. Ο χρόνος μου είχε τελειώσει, αλλά εγώ ήμουν ακόμη ζωντανός! Έναν μήνα αργότερα ήμουν και πάλι σε μια υπέρβαση του χρονικού ορίου μου και ακόμα ζωντανός. Αναρωτήθηκα για πόσο καιρό θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτό. Το Νέο Έτος απείχε μόλις πέντε μήνες μακριά και αποφάσισα ότι εάν με κάποιο θαύμα ήμουν ακόμα εδώ, θα το γιόρταζα κάνοντας διακοπές σε κάποιον τροπικό παράδεισο. Αυτό που τότε δεν γνώριζα ήταν πώς αυτές οι διακοπές θα μου έσωζαν τη ζωή.

Πέντε μήνες αργότερα γιόρταζα το Νέο Έτος στη Μαρτινίκα κάνοντας μια συζήτηση που μου διεύρυνε το νου μαζί με έναν άνθρωπο που βρίσκονταν εκεί για να διδάξει το διαλογισμό Ζεν. Μου είπε: «ο καρκίνος αρχίζει στο μυαλό σου και εκεί μπορείς να πας προκειμένου να τον ξεφορτωθείς». Ήταν σαν να είχε γυρίσει κάποιος το διακόπτη και άναψε ένα φως – ήταν τόσο σαφές. Ήξερα τι εννούσε και μπορούσα να δω πώς ο καρκίνος ήταν μια μεταφορά για εκείνα τα παρακρατημένα πράγματα που δεν είχαν εκφραστεί. Είδα πώς ο προηγούμενος τρόπος της ζωής μου και ο τρόπος ύπαρξής μου με οδήγησαν στο να σκοτώνω τον εαυτό μου με πολλούς τρόπους. Συνειδητοποίησα εκεί τότε επί τόπου ότι αν άλλαζα τον τρόπο της ύπαρξής μου θα μπορούσα με κάποιον τρόπο να απελευθερώσω τα συμπτώματα. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το μυαλό μου ως εργαλείο για να πετύχω τις αλλαγές στον τρόπο της ύπαρξής μου και στο σώμα μου. Για πρώτη φορά από τότε που μου δόθηκε η διάγνωση, ήμουν σε θέση να εξετάσω μια πιθανότητα να αναστρέψω την κατάστασή μου και να ξεφορτωθώ τον καρκίνο. Θα μπορούσα να σώσω τη ζωή μου!

Μερικές εβδομάδες αργότερα άκουσα μια ομιλία για τον Έλεγχο του Νου με τη μέθοδο Σίλβα, το οποίο διδάσκει στους ανθρώπους πώς να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους σαν εργαλείο. Η ιδέα που παρουσιάστηκε ήταν ότι οι αντιλήψεις μας δημιουργούν την πραγματικότητά μας και από τη στιγμή που επιλέγουμε τις αντιλήψεις μας, μπορούμε να επιλέξουμε να αλλάξουμε οποιαδήποτε πτυχή της πραγματικότητάς μας. Η συνειδητότητά μου ήταν το αποτέλεσμα ενός προγραμματισμού κατά τον ίδιο τρόπο που ένας υπολογιστής παράγει αποτελέσματα βάσει του τρόπου με τον οποίο έχει προγραμματιστεί. Θα μπορούσα να επαναπρογραμματίσω τη συνειδητότητά μου.

Είχα τότε την αντίληψη ότι βρισκόμουν σε μια κατάσταση επιδείνωσης, πλησιάζοντας όλο κι εγγύτερα στο θάνατο και ήξερα ότι αν προόριζα για τον εαυτό μου να έχω ως τελικό αποτέλεσμα την αντίληψη ότι ήμουν καλά, τότε θα έπρεπε να αλλάξω την πεποίθηση από το γίνομαι χειρότερα και χειρότερα στο γίνομαι καλύτερα όλο και καλύτερα. Ήξερα επίσης ότι η περιστροφή μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Ήταν ένα ζήτημα του να μετατρέψω το μυαλό μου σε έναν διακόπτη και να επιμείνω στο να γνωρίζω ότι είχε γυρίσει. Αποφάσισα ότι αν η στιγμή της αλλαγής μπορούσε να έρθει οποιαδήποτε στιγμή, τότε αυτή η στιγμή θα μπορούσε να είναι τώρα.

Ένιωσα μια άμεση μετατόπιση στη συνειδητότητά μου και τότε ήξερα ότι βρισκόμουν σε μια κατάσταση βελτίωσης. Κατάλαβα επίσης τη σημασία του να διατηρώ την ακεραιότητα αυτής της απόφασης και να το κάνω σε κάθε παρούσα στιγμή. Ήξερα ότι όλες οι αντιλήψεις μου έπρεπε να ενισχύουν την ιδέα ότι γινόμουν τώρα καλύτερα όλο και καλύτερα. Για παράδειγμα θα μπορούσα να λέω στον εαυτό μου καθώς έτρωγα, όποιο φαγητό εγώ ήθελα, ότι αυτό ακριβώς ήταν που χρειαζόταν το σώμα μου για να επιταχύνει τη θεραπευτική διαδικασία.

Οι σωματικές αισθήσεις μου, που τότε έμοιαζαν με ηλεκτρικές διαταραχές στο σώμα μου και οι οποίες είχαν προηγουμένως ενισχύσει την ιδέα ότι ο όγκος μεγάλωνε, έπρεπε τώρα να γίνουν αντιληπτές από μέρους μου σαν μια απόδειξη ότι ο όγκος συρρικνώνοταν. Το μυαλό μου έψαχνε όλο και περισσότερους τρόπους για να γνωρίζει ότι η βελτίωση συνέβαινε τώρα.

Ήξερα ότι έπρεπε να μείνω μακριά από εκείνους τους ανθρώπους που επέμεναν να με βλέπουν ακόμα ως ετοιμοθάνατο, όχι λόγω κάποιας έλλειψης της αγάπης, αλλά απλώς και μόνον για να διατηρήσω τη δική μου θετική στάση απέναντι στη θεραπευτική μου διαδικασία. Έπρεπε να είμαι με τους ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να με ενθαρρύνουν σε αυτό το φαινομενικά αδύνατο έργο που είχα θέσει για τον εαυτό μου. Όταν με ρωτούσαν πώς τα πήγαινα, επέμενα στο να απαντάω «καλύτερα όλο και καλύτερα» και βλέποντας πώς αυτό ήταν, πράγματι, αλήθεια.

Ήξερα ότι ήταν ζωτικής σημασίας να διατηρήσω τον θετικό προγραμματισμό και ότι το να βάζω τον εαυτό μου σε μια χαλαρή κατάσταση του νου και να μιλάω θετικά στον εαυτό μου για δεκαπέντε λεπτά τρεις φορές κάθε μέρα, ήταν ένα μέρος της διαδικασίας του προγραμματισμού και στην οποία δεν θα έπρεπε να παρεμβαίνει τίποτε άλλο με κανέναν τρόπο. Υπήρχαν φυσικά πολλοί πειρασμοί για να μην κάνω τις χαλαρώσεις και τότε έπρεπε να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι η ζωή μου βρίσκονταν σε κίνδυνο. Επομένως ο κάθε πειρασμός ήταν κάτι που στεκόταν ανάμεσα σε μένα και τη ζωή μου κι έτσι έπρεπε να απομακρυνθεί προκειμένου να μπορέσω να ζήσω.

Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο και διαπίστωσα ότι η ακεραιότητα της στιγμής της αλλαγής ήταν ευπρόσβλητη, τόσο από τις σκέψεις ή τα λόγια μου, αναγνωρίζοντας παράλληλα άλλα πράγματα από την ιδέα ότι βελτιωνόμουν και έτσι έπρεπε να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και να το παραδεχτώ αυτό και στη συνέχεια να ξέρω ότι τα είχα κάνει «θάλασσα». Τότε μπορούσα να πω στον εαυτό μου ότι αυτό που είχε συμβεί ήταν απλά μια δοκιμαστική εξάσκηση και ότι η πραγματική στιγμή της αλλαγής συνέβαινε τώρα.

Στη συνέχεια γινόταν ευκολότερο όλο και πιο εύκολο. Αρχικά ήμουν σε θέση να διατηρήσω την ακεραιότητα για λίγες μόνον ώρες, έπειτα για μια ολόκληρη μέρα, μετά για δυο μέρες και τότε ήμουν σταθερός. Ήξερα ότι το πρόγραμμα δούλευε ενώ παράλληλα ήμουν ικανός να αναγνωρίσω εκείνην την εσωτερική φωνή της αμφιβολίας και να γνωρίζω ταυτόχρονα ότι δεν αντιπροσώπευε την αλήθεια. Ήμουν ικανός να ταυτιστώ με την ενθαρρυντική φωνή, η οποία έγινε ο οδηγός μου, οδηγώντας με πίσω στη σταθερή υγεία. Ήμουν όλο και περισσότερο σε θέση να διατηρήσω αποφασιστικά την εστίαση της αντίληψής μου στο γεγονός ότι συνέβαιναν θετικές αλλαγές. Όταν δεν αισθανόμουν κάποιο σύμπτωμα, έλεγα στον εαυτό μου ότι ίσως τώρα δεν θα ένιωθα ποτέ ξανά αυτό το σύμπτωμα. Εάν βίωνα το σύμπτωμα έπειτα από αυτό, έλεγα στον εαυτό μου ότι η διαδικασία δεν ήταν ακόμη ολοκληρωμένη και ότι πραγματικά αισθανόμουν το σύμπτωμα λιγότερο από πριν.

Έπρεπε να είμαι σίγουρος ότι συνέβαιναν εδώ και τώρα οι θετικές αλλαγές, έστω και αν ήταν μόνον στο κατώφλι μιας αμυδρής δυνατότητας αναγνώρισης, καθώς έτσι θα μπορούσα να προβλέψω με ανυπομονησία εκεινην την επόμενη απόδειξη που θα δικαιολογούσε τις αντιλήψεις μου. Φυσικά ήμουν πάντα σε θέση να βρω κάτι τέτοιο, δηλαδή μιαν απόδειξη με την οποία να διαβεβαιώσω τον εαυτό μου ότι δεν ήταν στη φαντασία μου μόνο, αλλά ότι συνέβαινε πραγματικά. Ακόμη υπήρξε μεγάλη ενθάρρυνση από τις κόρες μου, την Τζάκι και την Χέδερ. Η Χέδερ ήταν μόλις τεσσάρων ετών τότε και γνώριζε ότι η αγάπη θεραπεύει κι έτσι μου έδινε συχνά μαγικά θεραπευτικά φιλιά – κάθε πρωί και κάθε βράδυ. Μπορούσα ακόμη να νιώσω την πίστη της εξάχρονης Τζάκι σε μένα καθώς και στην ικανότητά μου να ξεπεράσω με κάποιον τρόπο αυτήν την κρίση. Για εκείνη δεν ήταν αποδεκτή καμία άλλη δυνατότητα. Κοιτώντας μέσα στα μάτια της έβλεπα πάντοτε τη σύνδεσή της με μένα.

Κατά τη διάρκεια των περιόδων χαλάρωσης, φανταζόμουν ότι βλέπω τον όγκο, που βρισκόταν στο νωτιαίο μυελό στο λαιμό και οραματιζόμουν να παρακολουθώ ένα στρώμα καρκινικών κυττάρων τη στιγμή που πεθαίνουν, που απελευθερώνονται και απορρίπτονται από το φυσικό απεκκριτικό σύστημα του σώματός μου. Το ήξερα, όμως, ότι η αλλαγή ήταν βέβαιη, παρόλο που ίσως δεν ήταν ακόμη αισθητή. Γνώριζα ότι κάθε φορά που απελευθέρωνα τα απόβλητα προιόντα από το σώμα μου, τα νεκρά καρκινικά κύτταρα εξαλείφονταν και έτσι ακριβώς μου το υπενθύμιζα κάθε φορά. Επέμεινα να γνωρίζω ότι αυτό ήταν αλήθεια.

Γνώριζα ότι ο καρκίνος αντιπροσώπευε συμβολικά κάτι το οποίο είχα κρατημένο μέσα μου και που δεν εκφράστηκε ποτέ και δεδομένου ότι ο όγκος βρισκόταν στο τσάκρα του λαιμού μου,(ενεργειακό κέντρο), ήξερα ότι είχα παρεμποδίσει την έκφραση του εσωτερικού μου Όντος. Δεδομένου ότι δεν ήμουν σίγουρος τι σήμαινε αυτό, αποφάσισα ότι ήταν επιτακτική ανάγκη να εκφράζω τα πάντα, την κάθε σκέψη μου, το κάθε συναίσθημα και οτιδήποτε άλλο ήταν μέσα στη συνειδητότητά μου που ήθελε να βγει, κι έτσι το εξέφραζα, γνωρίζοντας ότι αυτό ήταν ζωτικής σημασίας για την υγεία μου. Πριν είχα την αντίληψη ότι η ειλικρινής έκφραση οδηγούσε σε διαφωνίες και παρεξηγήσεις, αλλά τώρα είδα ότι αυτό που εκφράζω εκτιμάται από εκείνους γύρω μου, με τέτοιον τρόπο που η έκφραση και η επικοινωνία μου οδήγησαν τελικά σε μια αρμονία. Κι άλλη αλλαγή στην αντίληψη!

Πριν είχα την πεποίθηση ότι αν εξέφραζα αυτό που πραγματικά ήθελα, κάτι κακό θα συνέβαινε. Έπρεπε να την επαναπρογραμματίσω στην καινούρια μου πεποίθηση ότι αν εξέφραζα αυτό που πραγματικά ήθελα, τότε θα συνέβαινε κάτι το υπέροχο. Πήρα αυτήν την απόφαση κι ήταν πράγματι έτσι. Ξαφνικά είδα τον εαυτό μου να έχει λιγότερα, όλο και λιγότερα κοινά με τους παλιούς μου φίλους. Ήταν λόγου χάρη σαν να είχαμε μοιραστεί προηγουμένως μια κοινή συχνότητα δόνησης, λέγοντας φερειπείν 547 κύκλους, οτιδήποτε κι αν αυτό σημαίνει και ξαφνικά βρήκα τον εαυτό μου στους 872 κύκλους, έχοντας ελάχιστα κοινά πράγματα για να επικοινωνήσω μαζί με τους ανθρώπους των 547 κύκλων. Έπρεπε τότε να βρω νέους φίλους που ήταν κι αυτοί επίσης στους 872 κύκλους, ώστε να έχω κάποιον για να μιλήσω.

Ανακάλυψα ότι ο εαυτός μου προσελκύονταν από το πλήθος των 872 κι αυτοί με τη σειρά τους ένιωθαν μιαν έλξη προς σε μένα, σαν να είχα γίνει εκλεκτικά μαγνητικός και έτσι ήταν σα να απελευθερώθηκαν και άλλαξαν ορισμένα στοιχεία της πραγματικότητάς μου, τα οποία δεν ήταν σε συμφωνία με το νέο Ον που γινόμουν τώρα. Ήξερα ότι αυτή η διαδικασία ήταν αναπόφευκτη και ότι δεν έπρεπε να παρεμβάλλεται τίποτε μαζί της. Εκείνη την περίοδο ανέπτυξα μια αίσθηση συμπόνιας και κατανόησης. Ήξερα ότι η ζωή μου εξαρτάται από την απελευθέρωση και την αλλαγή όλων εκείνων των στοιχείων που δεν συμφωνούσαν με τη νέα μου δόνηση. Η διαδικασία ήταν απλή, αν και όχι πάντα εύκολη.

Ξεκινούσα την κάθε μέρα μου σαν μια διαδικασία αυτο-ανακάλυψης, χωρίς καμιά προκαταρκτική αντίληψη για το ποιος ήμουν, αλλά με μια προθυμία να ανακαλύψω το αναδυόμενο Ον και ταυτόχρονα μαζί με μια αίσθηση της απόλαυσης που συνόδευε την κάθε νέα μου ανακάλυψη.

Φαντάστηκα τη σκηνή που θα συνέβαινε στο γραφείο του γιατρού, όταν θα τον επισκεπτόμουν και αφότου θα είχε τελειώσει πια η εργασία μου πάνω στον εαυτό μου. Μπορούσα να τον δω να με εξετάζει και να μην βρίσκει κανέναν όγκο, όντας σε μεγάλη αμηχανία. Μπορεί να μου έλεγε πώς «ίσως κάναμε ένα λάθος». Έπαιζα τη σκηνή στο μυαλό μου ξανά και ξανά κάθε μέρα στις περιόδους χαλάρωσης μου.

Είχα ακούσει ότι μέσα από τη χρήση της τεχνικής του νοητικού προγραμματισμού, εάν μιλούσα στον εαυτό μου για δεκαπέντε λεπτά τρεις φορές κάθε μέρα, μέσα σε διάστημα 66 ημερών, θα μπορούσα να κάνω τον εαυτό μου να πιστέψει οτιδήποτε εγώ ήθελα και ό,τι εγώ πίστευα ότι ήταν αλήθεια, τότε θα ήταν αλήθεια.

Περίπου δυο μήνες αργότερα πήγα να εξεταστώ από τον ίδιο γιατρό που με είχε διαγνώσει ως καταληκτικά άρρωστο. Με εξέτασε και δεν βρήκε τίποτα. Και μαντέψτε τι μου είπε; «Ίσως κάναμε ένα λάθος». Γελούσα σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής μου προς το σπίτι.

Ένα απροσδόκητο μα θαυμάσιο παράπλευρο όφελος της θεραπευτικής διαδικασίας μου ήταν ότι δεν χρειαζόμουν πλέον τα γυαλιά που είχα φορέσει για είκοσι χρόνια. Ήμουν μύωπας και είχα και αστιγματισμό αλλά η όρασή μου άλλαξε και τα μάτια μου βρέθηκαν στις εξετάσεις να βλέπουν «κανονικά». Ο τρόπος της ζωής μου έχει αλλάξει ριζικά πια. Το έργο που κάνω πλέον τώρα ως θεραπευτής και δάσκαλος είναι σημαντικό για μένα, εξίσου σημαντικό και για τους άλλους και διατελεί στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Αισθάνομαι «εξαίσια» όταν θεραπεύω και διδάσκω και ξέρω ότι κάνω τη δουλειά της ζωής μου.

Η διαδικασία της μεταμόρφωσης αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της θεραπευτικής διαδικασίας, είτε θεραπεύετε την όρασή σας, είτε απελευθερώνετε κάποια σοβαρή ασθένεια ή ακόμη κι όταν η ανισορροπία υπάρχει σε ψυχικό και συναισθηματικό επίπεδο και δεν έχει ακόμη φτάσει στο σωματικό επίπεδο. Μετά από τη θεραπεία μου έβλεπα τον κόσμο αρκετά διαφορετικά, τόσο συμβολικά όσο και κυριολεκτικά. Η εξωτερική μου όραση είχε μεταμορφωθεί μαζί με την εσωτερική μου όραση. Όντας περίεργος σχετικά με αυτό το παράπλευρο όφελος της θεραπευτικής μου διαδικασίας αποφάσισα να το ερευνήσω σχετικά με το τι ακριβώς έκαναν άλλοι άνθρωποι στον τομέα της βελτίωσης της όρασης.

Διάβασα όλα τα βιβλία που μπορούσα να βρω σχετικά με το εν λόγω θέμα, όχι γιατί έπρεπε να μάθω πώς να το κάνω, αλλά για να ανακαλύψω «πώς το έκανα». Βρήκα οκτώ βιβλία και τα επτά από αυτά αναφέρονταν στο όγδοο, το οποίο ήταν το «Καλύτερη όραση δίχως γυαλιά» από τον Δρ. Γουίλιαμ Μπέιτς (Dr. William Bates). Ήταν πρωτοπόρος στον τομέα και οι ιδέες του είχαν προκαλέσει σάλο στην συμβατική ιατρική κοινότητα την δεκαετία του 1920.

Ο Δρ. Μπέιτς παρουσίαζε πολλές αξιόλογες ιδέες, αλλά το ύφος του βιβλίου του ήταν πολύ τεχνικό για πολλούς ανθρώπους κι έτσι κάποιοι άλλοι – όπως η Μάργκαρετ Νταρστ Κορμπεττ (Margaret Darst Corbett) και ο Άλντους Χάξλευ (Aldous Huxley) – έγραψαν επιπρόσθετα βιβλία απλουστεύοντας τις ιδέες του για το ευρύ κοινό.

Ο Δρ. Τσάρλς Κέλλει (Charles Kelley) του Ινστιτούτου Ράντιξ (Radix) στην Καλιφόρνια ήταν ο πρώτος που φαινόταν να προσθέτει νέες ιδέες σχετικά με τη συσχέτιση συγκεκριμένων τύπων προσωπικότητας με συγκεκριμένους τύπους μειωμένης όρασης. Πιο πρόσφατα ο Δρ. Ρίσταρντ Κάβνερ (Dr. Richard Kavner) ένας συμπεριφοριστής οπτομέτρης, προσέθεσε κάποιες νέες πληροφορίες αναφορικά με τις συσχετίσεις του εγκεφάλου και του νου και κατάφερε αξιοσημείωτη επιτυχία μέσω της εργασίας του με παιδιά.

Ο σταθερός παράγοντας σε όλες αυτές τις βελτιώσεις όρασης ήταν η διαδικασία της προσωπικής μεταμόρφωσης – όπως και στη δική μου προσωπική εμπειρία. Με την ενόραση που κέρδισα διαβάζοντας τα έργα των προαναφερθέντων, ήμουν σε θέση να αξιοποιήσω τις ιδέες τους, χρησιμοποιώντας την προσωπική μου εμπειρία για πρόσθετες ενοράσεις.

Άρχισα να μιλάω στους ανθρώπους για αυτές τις ιδέες και να τους βοηθώ να εξερευνήσουν τις δικές τους συνδέσεις μεταξύ των θεμάτων της όρασής τους και του τρόπου της ύπαρξής τους. Μετά από λίγο εκείνοι στους οποίους είχα μιλήσει, μου έδωσαν τα γυαλιά τους, λέγοντας ότι δεν τα χρειάζονται πλέον.....Άρχισα να διδάσκω στους άλλους τα αυτο-θεραπευτικά εργαλεία που χρησιμοποιούσα μοιραζόμενος τις γνώσεις που είχα κερδίσει κατά τη δική μου διαδικασία.

Μερικοί από αυτούς που ήρθαν σε μένα μου ζήτησαν να τους θεραπεύσω. Ήμουν απρόθυμος στην αρχή, νιώθωντας ότι ο καθένας μας έχει τη δύναμη και την ικανότητα να θεραπεύουμε τον εαυτό μας. Ωστόσο, μερικοί άνθρωποι είχαν κάποιες δυσκολίες να αποδεχτούν κάτι τέτοιο ή δεν ήξεραν πώς να παράγουν για τον εαυτό τους εκείνον τον βαθμό της διαύγειας και της αντικειμενικότητας που είναι απαραίτητες για την όλη διαδικασία. Πίστευαν περισσότερο στη δική μου ικανότητα να θεραπεύω παρά στη δική τους ικανότητα να θεραπεύονται. Ανεξάρτητα από το πόσο εγώ επέμεινα ότι θα μπορούσαν να το κάνουν και οι ίδιοι, εκείνοι διατηρούσαν την αντίληψη ότι εγώ θα έπρεπε να είμαι αυτός που θα το κάνει για εκείνους. Εάν εγώ αρνιόμουν τότε εκείνοι έφευγαν δίχως να θεραπεύονται και δεν ένιωθα καλά με αυτό.

Σκέφτηκα ότι αν εγώ έγραφα το κείμενο αυτού του σεναρίου, θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερη δουλειά, βλέποντας ένα τέλος στο οποίο θα ήταν θεραπευμένοι όταν έφευγαν κι έτσι συμφώνησα να συμμετέχω στο ρόλο του θεραπευτή στη δική τους διαδικασία.

Καθώς δούλευα όλο και με περισσότερους ανθρώπους, μπορούσα να διακρίνω όλο και περισσότερο τη σχέση ανάμεσα στο τι συνέβαινε στο σώμα τους και του τι συνέβαινε στη συνειδητότητά τους.

Σταδιακά αναπτύχθηκε ένα μοντέλο που φαινόταν να περιλαμβάνει όλες εκείνες τις ιδέες που είχα διερευνήσει και που αντανακλούσε επίσης και τη δική μου εμπειρία καθώς και ό,τι είχα δει στις θεραπείες στις οποίες είχα συμμετάσχει. Το μοντέλο αυτό αναπτύχθηκε σε ένα θεραπευτικό σύστημα, το οποίο αποφάσισα να ονομάσω το Σύστημα Καθρέφτης του Σώματος, έτσι ώστε να αντιπροσωπεύει την ιδέα ότι το σώμα κάποιου είναι ένας καθρέφτης της ζωής του.

Η αναχώρησή του, μαρτυρία της συζύγου του Ανίκ Μπρόφμαν
Η αναχώρηση του Μάρτιν είναι μια ιστορία σε διάφορα μέρη, σαν τα διαφορετικά κομμάτια ενός παζλ.
Το νόημα φαίνεται να βγαίνει μόνον αφότου έχουν συγκεντρωθεί όλα τα κομμάτια.

Ο Μάρτιν έφυγε έπειτα από έναν καρκίνο στην ουροδόχο κύστη. Σύμφωνα με τη φιλοσοφία και τη διδασκαλία μας, όλα ξεκινούν από τη συνειδητότητά μας και ο καρκίνος αντιπροσωπεύει κάτι που έχει καταπιεστεί, κάτι το ανέκφραστο, κάτι που κρατιέται μέσα. Η κύστη συνδέεται με το ριζικό τσάκρα, εκεί όπου οι εντάσεις εμφανίζονται ως φόβος και ανασφάλεια. Εντάσεις στη συνειδητότητα που σχετίζονται με τα χρήματα, τη δουλειά, το σπίτι.

Με τον καρκίνο, το άτομο έχει πάρει την απόφαση να πεθάνει. Είτε είναι πολύ δυστυχισμένο εξαιτίας μιας κατάστασης είτε έχει έρθει η ώρα του να φύγει, αφού έχει ολοκληρώσει όλα όσα ήρθε να κάνει.

Και τα δυο είναι αλήθεια για τον Μάρτιν.
Τα κομμάτια του παζλ.
Το φυσικό επίπεδο.
Το σπίτι :

Ο Μάρτιν κι εγώ ήμασταν πάντα πολύ καλοί στο να βρούμε το τέλειο διαμέρισμα, τόσο μαζί όσο ξεχωριστά, πριν συναντηθούμε. Ζούσαμε πάντα στο μέρος τωνονείρων μας.

Το τελευταίο μας διαμέρισμα στην Κοπενχάγη είναι εκεί όπου γεννήθηκε ο Έντουαρντ, ο γιος μας. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι εκεί τα τελευταία δέκα χρόνια, όχι, όμως, το ενδέκατο. Ψάξαμε για ένα άλλο μέρος επί έναν χρόνο μα δίχως επιτυχία. Όλα μας έσπρωχναν να αφήσουμε τη Δανία και όλα τα μηνύματα έδειχναν το Μονακό ως το νέο μας προορισμό και τα μηνύματα ήταν πολύ ξεκάθαρα. Είχαμε την αίσθηση ότι ήμαστε «απεσταλμένοι» στο Μονακό. Σκέφτηκα τότε πώς ήταν ίσως για να μας φέρει πιο κοντά στους γονείς μου που γερνούν και οι οποίοι ήταν ευχαριστημένοι με αυτήν την εγγύτητά μας.

Επίσης τι έκπληξη όταν το Μονακό αρνήθηκε να μας χορηγήσει το δικαίωμα διαμονής και μας έδωσε διορία 30 ημέρες για να φύγουμε. Μπορείτε να φανταστείτε το σοκ. Είχαμε παρατήσει τα πάντα, επιβιβάσαμε τον Έντουαρντ σε αυτήν την περιπέτεια, που μόλις τον είχαν δεχθεί στο δημόσιο κολέγιο του Μονακό καθώς είχαμε ήδη παράσχει την απόδειξη της αιτήσεως διαμονής. Ήταν ένα τεράστιο πρώτο σοκ για τον Μάρτιν και για μένα επίσης. Ωστόσο με βάση την εμπειρία των ημερών μας, γνωρίζαμε ότι έπρεπε να είναι μάλλον για καλό λόγο. Ήμασταν σε θέση να μείνουμε στο Μονακό δίχως να είμαστε επίσημοι κάτοικοι χάρη σε διάφορες υποστηρίξεις, ήταν εύκολο και απλό. Ωστόσο το αίσθημα της απόρριψης και της μη ρίζας ήταν πιο δύσκολο για τον Μάρτιν παρά για εμένα.

Ο Μάρτιν υπέφερε από αυτό το αίσθημα της απόρριψης και ειδικά επειδή υπήρχαν κι άλλοι λόγοι, μικρότεροι βέβαια, αλλά δυσκολότεροι για εκείνον να ζει έτσι.

Σκεφτήκαμε να φύγουμε από το Μονακό, αλλά να πάμε πού; Ο Μάρτιν ήταν απρόθυμος να ξεριζώσει τον Έντουαρντ για δεύτερη φορά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και εξάλλου δεν υπήρχε τίποτε καλύτερο στο προσκήνιο. Όλα έμοιαζαν να δείχνουν ότι υποτίθεται πώς έπρεπε να είμαστε στο Μονακό.

Όταν ο Μάρτιν άρχισε να αρρωσταίνει, σκεφτήκαμε πάλι να φύγουμε από το Μονακό, αλλά ήταν πολύ περίπλοκο και πιο αγχωτικό από το να μέναμε εκεί.

Φυσικά εξετάσαμε και τη σχέση μας. Εξετάσαμε όλες τις πτυχές της θεραπείας, αυτό που ο Μάρτιν αποκαλούσε «ριζική αλλαγή οικογένειας», όπου όλα τα μέλη της οικογένειας εξετάζουν την πηγή από όπου προέρχεται το άγχος στο οποίο ο άρρωστος ανταποκρίνεται με την ασθένεια καθώς και το τι μπορεί να κάνει το κάθε μέλος ώστε να απελευθερώσει την στρεσογόνο πηγή. Όλοι συμμετέχουν ενεργά στη θεραπεία. Φυσικά όλα αυτά γίνονται με αγάπη, εν μέσω απεριόριστης αγάπης για τον άρρωστο και με την επιθυμία να κάνουμε τα πάντα για να τον βοηθήσουμε να θεραπευτεί.

Τα χρήματα :

Ο Μάρτιν έλεγε συχνά την ιστορία του με τους φόρους των Η.Π.Α., δεδομένου ότι όταν δεν είχε λάβει την φορολογική του ενημερότητα πριν από 40 χρόνια, δεν επεχείρησε να τη λάβει και έτσι παράτησε το σύστημα αυτό.

. Για μερικά χρόνια ήθελε να επανέλθει στο σύστημα και όταν οι Η.Π.Α. δημιούργησαν το πρόγραμμα αποκατάστασης, ο Μάρτιν αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία. Αυτό, όμως, του κόστισε σχεδόν όλες τις οικονομίες του που είχε μαζέψει για τη συνταξιοδότησή του. Υπέγραψε την επιταγή προς τις φορολογικές αρχές των Ή.Π.Α. τον Ιανουάριο του 2014 με μεγάλη απροθυμία...Ήθελε να χαλαρώσει, να ξεκουραστεί, πώς θα υποστήριζε την οικογένειά του;

Ο Μάρτιν μεγάλωσε μέσα σε δύσκολες συνθήκες και το ριζικό του τσάκρα ήταν πάντα το αδύνατο σημείο του. Ήταν η υποστήριξη της μητέρας του κι όχι το αντίστροφο. Ήξερε πώς τον αγαπούσε,την αγαπούσε κι εκείνος, είχαν μια συντροφική σχέση, αλλά ήταν εύθραυστη και σίγουρα δεν την αντιλαμβάνονταν ως πηγή θρέψης.

Ο Μάρτιν δεν φανταζόταν να τον τρέφει μια γυναίκα. Ήταν μια δύσκολη ιδέα για αυτόν.

Δουλειά: :

Το καλοκαίρι του 2013 ο Μάρτιν αποθαρρύνθηκε, τα ελάχιστα μαθήματα που διδάχθηκαν στην Ιταλία και την Ελλάδα τον είχαν απογοητεύσει. Είπε ότι οι άνθρωποι δεν τον κατάλαβαν, δεν κατανόησαν το μήνυμά του. Ένιωθε λιγότερο διασκεδαστική τη διδασκαλία, ήταν κουρασμένος.

Εμπιστοσύνη :

Δεν έχω δει τον Μάρτιν να κλαίει πολύ στα 25 αυτά χρόνια. Την πρώτη φορά που τον είδα με δάκρυα ήταν σε ένα σεμινάριο κατά τη στιγμή της σφαγής στη Ρουάντα. Είπε: «πώς μπορεί ένας άνθρωπος να μεταχειριστεί έναν άλλον άνθρωπο κατά αυτόν τον τρόπο;»

Η δεύτερη φορά ήταν το 2013 κατά τη διάρκεια του τηλεοπτικού προγράμματος «Ήρωας της χρονιάς» που μετέδιδε το CNN. Σε αυτό το πρόγραμμα που έπαιζε μια φορά τον χρόνο παρουσιάζονταν δεκάδες άνθρωποι και οι καλές πράξεις τους περιγράφονται και ένας από αυτούς επιλέγεται. Τότε είχε αναρωτηθεί: «Είμαι καλός άνθρωπος έτσι δεν είμαι; Κάνω καλό στον πλανήτη, έτσι δεν είναι;»

Πραγματικά αισθάνθηκε ότι απορρίφθηκε και ότι είχε παρεξηγηθεί τα τελευταία τρία χρόνια. Είχε γίνει πολύ ευαίσθητος με αυτό.

Προτού φύγει είπα στον Μάρτιν ότι είχα ζητήσει από όλους τους συμμετέχοντες να του αποστείλλουν μια μαρτυρία αγάπης ή ευγνωμοσύνης και ότι θα εκτύπωνα αυτά τα μηνύματα και πώς θα έφευγε μαζί τους. Όλα αυτά τα μηνύματα θα αναμειγνύονταν με την τέφρα του.

Συλλέξαμε εκατοντάδες μηνύματα που έλαβε, υπήρχαν σχεδόν 200 σελίδες. Είναι μαζί του. Θα τα βρείτε σε αυτήν εδώ την ενότητα.

Τα τελευταία λόγια του Μάρτιν ήταν: «Είμαι περήφανος για τον εαυτό μου»

Είμαστε περήφανοι για αυτόν.

Το πνευματικό επίπεδο
Οι αρχές της κοινής μας ζωής :

την πρώτη μας εβδομάδα μαζί, ένα βράδυ ο Μάρτιν μου είπε: «πάντοτε είχα ένα όνειρο για όταν θα συναντούσα την αδελφή ψυχή μου, όταν θα είναι καιρός πια να φύγω από τον πλανήτη, ας πούμε σε 20 χρόνια και τότε θα ανοίξουμε ένα μπουκάλι σαμπάνια, θα πιούμε στην αγάπη μας και τότε θα κοιμηθώ και θα φύγω»

20 χρόνια έμοιαζαν σαν μια αιωνιότητα στα μάτια μας! Εγώ ήμουν 33 ετών κι εκείνος 55. Τρία χρόνια αργότερα του επεσήμανα ότι τα 20 χρόνια ήταν σύντομο διάστημα και ότι θα έπρεπε να παρατείνουμε τη σύμβαση στα 30 χρόνια. Γελάσαμε. Όταν ο Μάρτιν έφυγε, είχαμε περάσει 19 χρόνια ζωής μαζί και σχεδόν 20 χρόνια σχέσης (ήμασταν μαζί από τον Μάρτιο του 1995).

...ήπιαμε τη σαμπάνια μας και τσουγκρίσαμε στην υγειά της αγάπης μας λίγες ημέρες πριν από την αναχώρησή του.

Αφότου έφυγε :

Μια φίλη ήρθε να συμμετάσχει στο σεμινάριο μαζί μου τον Νοέμβριο του 2014, τρεις μήνες μετά από την αναχώρηση του Μάρτιν.

Είχαν περάσει 20 χρόνια από όταν είχε ολοκληρώσει το σεμινάριο. Μου μίλησε για αυτήν τη συνομιλία που είχε με τον Μάρτιν πριν από 25 χρόνια κατά την οποία της είχε πει ότι δεν θα γιόρταζε τα 74α γενέθλιά του.

Έφυγε τρεις μήνες πριν από τα 74 του χρόνια.

Το τελευταίο κομμάτι του παζλ ήρθε από ένα πολύ απροσδόκητο άτομο, από τη νονά μου που είναι επίσης και η θεία μου. Ποτέ δεν μιλήσαμε βαθιά η μια με την άλλη παρά την αγάπη που έχουμε η μια για την άλλη.

Στις αρχές του 2015 μου είπε το εξής :

«Ήρθες στο Μονακό για να είσαι κοντά στους γονείς σου, αλλά δεν το έκανες για αυτούς μα για σένα. Ο Μάρτιν ήξερε ότι θα φύγει και σε έφερε πιο κοντά στους γονείς σου, εσένα και τον Έντουαρντ, έτσι ώστε να ήταν ευκολότερο όταν θα έφτανε η ώρα εκείνη».

Έχουν συμπληρωθεί όλα τα κομμάτια του παζλ. Όλα έβγαζαν νόημα. Είδα όλη την ενορχήστρωση. /p>

Ο Μάρτιν ήξερε ότι θα φύγει πριν από τα 74 του χρόνια, κάπου ήξερε για τα υπόλοιπα.

Κι εντελώς τυχαία, ήταν και μια ιδανική στιγμή για πολλούς πρακτικούς λόγους.

Επίσης έκανε τα πάντα ώστε να κάνει όσο το δυνατόν πιο εύκολη για εμάς την αναχώρησή του. Ίσως ο Μάρτιν να πίστευε ότι θα ήταν δυσκολότερο για τον Έντουαρντ στην ηλικία των 13 ετών να λέει: «Απόψε αποφάσισα να φύγω. Ας πιούμε στην αγάπη μας κι ας αποχωρήσω από αυτόν τον κόσμο». Δεν ξέρω.

Είχαμε τον χρόνο για να αποχαιρετιστούμε και να ανταλλάξουμε λόγια αγάπης μεταξύ μας. Ο Μάρτιν είπε στον Έντουαρντ: «Ζήσε όλα σου τα όνειρα γιε μου». Ο Έντουαρντ ήταν απίστευτα παρών και στο κέντρο του, ανοιχτός σαν να περίκλειε όλη τη σοφία του κόσμου μέσα του.

Ο Μάρτιν έφυγε ήσυχα.

Ένα απόγευμα του είπα πώς εγώ κι ο Έντουαρντ ήμασταν έτοιμοι.

Έφυγε το επόμενο πρωί στις 6:00 π.μ. κατά τη διάρκεια μιας πανέμορφης πανσελήνου.

Τον είδα με τη μαμά του. Είχε ένα μακρύ κόκκινο χαλί μπροστά του, μια φωτεινή αψίδα και εκατοντάδες ανθρώπους δεξιά και αριστερά του που τον χειροκροτούσαν, μεταξύ των οποίων ήταν και συμμετέχοντες από τα σεμινάρια, τους οποίους γνώριζα και που είχαν ήδη φύγει πριν από εκείνον.

Γύρισε για να δει πώς τα πήγαινε ο Έντουαρντ και βλέποντας ότι τον κρατούσα στην αγκαλιά μου χαμογέλασε και του είπα: «Προχώρα, απόλαυσε το πάρτι» και τότε άφησε τον εαυτό του να δεχτεί τα καλωσορίσματα με ανοιχτές αγκάλες.

Επέστρεψε για να δει τον Έντουαρντ την επόμενη μέρα στο όνειρό του. Πέρασαν μιαν ολόκληρη μέρα μαζί, μόνοι τους και απλά μόνοι μαζί, δίχως να κάνουν τίποτε το ιδιαίτερο, νιώθωντας την επαφή, την αγάπη.

Ο Μάρτιν είναι συχνά εδώ.

Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου το 2015 ήμουν λυπημένη κι είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα έχω την κάρτα μου φέτος. Αποφάσισα να καθαρίσω το σπίτι γιατί δεν είχα το κεφάλι να δουλέψω.

Αποφάσισα να ξεπακετάρω μια χαρτονένια κούτα γεμάτη από παλιοπράγματα, παλιά ποιήματα γραμμένα στην εφηβεία, παλιές ζωγραφιές και εν μέσω αυτού του χάους βρήκα μια κάρτα για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, χωρίς ημερομηνία, την οποία μου είχε γράψει ο Μάρτιν σε κάποιο άγνωστο έτος και την οποία είχα φυλάξει. Έγραφε: «Αγάπη μου σε αγαπώ για πάντα».

Δουλεύει διαφορετικά τώρα, με άλλους τρόπους. Από τότε που ήμασταν στο Μονακό, δύο από τους αστρολόγους φίλους μας του είπαν κοιτάζοντας τον αστρολογικό του χάρτη ότι το έργο του θα άλλαζε, ότι επρόκειτο να έχει άλλες διαστάσεις...

Ο Μάρτιν ήταν ένας εξαιρετικός σύζυγος και πατέρας.

Παραμένει ο καλύτερος μου φίλος.

Αννίκ

Témoignages

Peu avant son départ les élèves de Martin Brofman, ses amis, ses collègues lui ont témoigné leur reconnaissance à travers les mots que vous trouverez ici. Tous ces mots montrent les magnifiques qualités de Martin Brofman, et c’est en les lisant que vous connaîtrez le mieux l’homme qu’il a été.

18 Ιανουαρίου 2018

Είμαστε Όλοι Θεραπευτές

Ορίζουμε τη θεραπεία ως «την επιστροφή στην εμπειρία της ισορροπίας (της αρμονίας) και της ευεξίας». Εκείνος που θεραπεύει κάποιον άλλον τον βοηθά να επιστρέψει στην εμπειρία […]
18 Ιανουαρίου 2018

Ένας Θεραπευτικός Διαλογισμός στα Τσάκρας

από το βιβλίο “Όλα μπορούν να Θεραπευτούν” του Martin Brofman   Με αυτήν την εμπειρία θα κατευθύνετε την προσοχή σας σε κάθε ένα από τα τσάκρας […]
18 Ιανουαρίου 2018

Η ΑΓΑΠΗ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ

Όταν αποφάσισα να θεραπεύσω τον εαυτό μου από έναν καταληκτικό καρκίνο το 1976, άκουσα την ιδέα ότι η “αγάπη θεραπεύει”. Όλοι φαινόταν να το γνωρίζουν αυτό […]
18 Ιανουαρίου 2018

Η άποψη ενός θεραπευτή για το Έιτζ (AIDS)

Ο καθένας από εμάς είναι ένα ενεργειακό σύστημα. Η ενέργεια ρέει μέσω της ύπαρξής μας και κατευθύνεται από τη συνειδητότητά μας. Όταν είμαστε υγιείς ή ισορροπημένοι […]
18 Ιανουαρίου 2018

Η Όραση ως Μεταφορά

Η σχέση μεταξύ της όρασης και της συνειδητότητας Γιατί τα μάτια μας ονομάζονται τα παράθυρα της ψυχής μας; Γιατί μιλάμε για τον τρόπο που βλέπουμε τον […]